Rozdział 9 "Rozmowa o rodzinie i niechciane znaleziska"

Gdy wróciliśmy do domu od razu usiadłam do lekcji a Rafael pognał do kuchni. Nie wiem czemu wizytę tam uznał za konieczną ale nie interesowało mnie to. Gdy uporałam się z historią, chemią, WOSem i matematyką zapukał do drzwi mojego pokoju i wychylił się zza drzwi.

-Głodna?- spytał.

Spojrzałam na zegar. No cóż pewnie gdybym była człowiekiem to bym zgłodniała. Jednak muszę udawać. Mówi się trudno.

-A co ty taka gosposia?

-Chcę się jakoś odwdzięczyć.

-Ale wiesz, że nie będę ci za to płacić.- powiedziałam.

-To raczej ja tobie powinienem płacić. Czynsz jest pewnie wysoki.

Wzruszyłam ramionami.

-Matka płaci.

Zmarszczył brwi i wszedł do pomieszczenia.

-To czemu jej tu nie ma.

-Ma gdzieś tam swoją firmę w której pracuje a poza tym nie interesuje się „córką dziwadłem”.- przy ostatnich słowach zrobiłam cudzysłów w powietrzu.

Chłopak podszedł, przysunął mnie do siebie i zaczął gładzić po głowie. Byłam zdezorientowana.

-Przepraszam.- szepnął.

Odsunęłam go od siebie.

-A co? Ty kazałeś się jej tak zachowywać?

-Nie.- powiedział zaskoczony.

-To czemu przepraszasz? Mnie zachowanie mojej matki nie robi wrażenia.

-Czemu uważa cię za dziwadło?

-A kto by ją wiedział.

Uśmiechnął się pocieszająco. Kolejny który ma coś z twarzą. Skąd oni się biorą?

-Chodź, czas coś zjeść.

Niechętnie wstałam i ruszyłam za nim. Mój żołądek nie przyzwyczaił się do tak częstego spożywania posiłków. Na szczęście to co zobaczyłam na stole w kuchni było niegroźną sałatką z kurczakiem.

-Nie wiedziałam, że mam w domu kurczaka.

-Nie było więc poleciałem kupić.

-Ale nie mówisz dosłownie.- powiedziałam nieufnie.

-Nie mówię.

Zasiedliśmy do stołu. Nikt nic nie powiedział.

-Zamierzam włożyć brudne rzeczy do zmywarki. Czy szklankę z twojego pokoju też tam włożyć?

-Nie, mam w niej wodę.

-Miałaś.- wstał.- Siedź tu, przyniosę ją i naleję ci wody.

-Ale…- wstałam.

Czy on musi robić rzeczy niemające sensu? Nie jest przecież służącym.

-Żadnych ale.

-Bo co?

Uniósł brew rozbawiony.

-Chcesz wiedzieć?

Pokiwałam głową. Zaczął się zbliżać wolnym krokiem. Miał na ustach złośliwy uśmieszek. Niespodziewanie przyciągnął mnie do siebie. Przez głowę przebiegło mi tysiące myśli ale żadna z nich nie okazała się trafna. Chłopak zaczął mnie po prostu łaskotać. Pękałam ze śmiechu przez co nie mogłam złapać powietrza. Po strasznie długiej chwili uwolnił mnie.

-Nigdy… więcej… tak… nie rób.- powiedziałam pomiędzy wdechami.

-Spróbuję.

Usiadłam na krześle z powrotem a on wyszedł z pomieszczenia. Po chwili wrócił ale nie tylko ze szklanką.