Rozdział 10 czyli "Nieprzyjemna rozmowa i miła niespodzianka po koszmarach"

Spuściłam wzrok gdy na mnie spojrzał. Był poważny, zdenerwowany i chyba trochę zły. Podszedł do mnie i znów przede mną kucnął. Spojrzałam w bok.

-Co to jest?- pyta.

-Nic.- odpowiadam.

-Wtedy by tu tego nie było. Proszę, powiedz.

-Leki na uspokojenie.- wymamrotałam.

-Czemu je bierzesz?

-Bo mam złe sny. Po nich zasypiam.- przyznałam po chwili.

-I bierzesz je przed snem?

-Po koszmarach.

Wzdycha.

-Ile?

Milczę.

-Lilly, ja po prostu się martwię. Powiedz.

-Dwie.

-Pewnie jedna już nie pomaga.- powiedział gorzko.

Spojrzałam na niego zdziwiona.

-Ja nigdy nie brałam jednej.

-Nie?

-Nie, jedna nigdy nie pomagała.

-Czyli nie jesteś uzależniona?

Spojrzałam na niego jak na wariata i pokręciłam głową. Mocno przytulił mnie. Przez chwilę nie potrafiłam się ruszyć. Słyszałam jak bije mu serce. Powolnym ruchem gładził moją głowę. Czułam się dziwnie. Po chwili otrząsnęłam się.

-Rafaelu? Możesz mnie puścić?

Uścisnął mnie mocniej po czym mnie puścił. Odwrócił się, odłożył to co trzymał i wrócił do obiadu. Zapytał czemu śnią mi się te koszmary. Nie odpowiedziałam. Po kilku godzinach uczenia się wykąpałam się i poszłam spać. W nocy obudził mnie kolejny koszmar. Już chciałam sięgnąć po leki ale znikąd pojawiło się jasne światło.

-Ci, nie bój się.- szepnął Rafael.

Ułożył moje skrzydła na moich plecach i otoczył mnie swoimi. Zrobiło się przyjemnie ciepło. Oparłam głowę na jego piersi i zamknęłam oczy. Mimo iż było mi niewygodnie to było mi bardzo dobrze tak siedzieć. Po chwili zasnęłam a najbardziej cudowne w tym było to, że nie potrzebowałam leków.