Rozdział 18 czyli "Tęsknota"

Poczułam jak ktoś delikatnie mną potrząsnął. Gwałtownie usiadłam.

-Rafael?

Spojrzałam na twarz anioła a moja nadzieja uleciała szybciej niż krew z tętnicy szyjnej.

-Gabriel?

Pokiwał głową.

-Masz jakieś wieści?

-Nie wiadomo czy Rafael wróci.

Znieruchomiałam i poczułam jak się rozpadam.

-Jak to?

-Jest w złym stanie. Jeszcze się nie obudził. Nie wiadomo czy w ogóle to nastąpi.

Zaczęłam się trząść jak galareta. Patrzyłam na archanioła z niedowierzaniem. Z moich oczu znów polała się woda. Gabriel objął mnie delikatnie i zaczął uspokajać. Powoli zasnęłam. Gdy się obudziłam poczułam jakiś zapach. Uśmiechnęłam się pod nosem. Pewnie Rafael coś gotuje. Podniosłam się i umyłam twarz. Uśmiechnęłam się i zeszłam na dół. Jednak ten uśmiech zbladł bo to Gabriel gotował.

-Hej.- mruknęłam pod nosem i usiadłam na krześle.

-Zostanę tu kilka dni by mieć pewność, że czujesz się lepiej.

-Jak chcesz.

Postawił przede mną talerz a ja zaczęłam powoli dziobać.

-Chciałby byś żyła normalnie.- powiedział po chwili milczenia.

Łzy pojawiły się w moich oczach niespodziewanie. Wstałam. Znowu coś we mnie pękło.

-Nie mów o nim w czasie przeszłym.

Podszedł i chciał mnie przytulić ale odepchnęłam go.

-Po prostu chcę byś była gotowa na wszystko.

-Ale nie mów o nim tak jakby już nie żył.

Przytulił mnie a ja się rozpłakałam.

-Nie płacz, proszę. Wszystko będzie dobrze. Przepraszam za moje zachowanie. Po prostu to dziwne widzieć przyjaciela w takim stanie. Tylko on znał się na leczeniu. Nie wiemy co robić.

Płakałam jeszcze jakiś czas. Po czym usiadłam i wróciłam do dziobania. Tak bezmyślnie minął cały dzień. Gabriel dwoił się i troił bym przez chwilę skupiła się na czymś innym niż Rafael. Cały czas mnie pocieszał a gdy płakałam, przytulał mnie. Czasami mówiłam na niego imieniem rannego archanioła. Nie przejmował się tym. Kolejny dzień. Znów byłam nieprzytomna.

-Nie pójdziesz do szkoły.

Wzruszyłam ramionami i usiadłam. Chłopak usiadł przede mną i ujął moją dłoń. Milczałam, bo o czym miałam z nim rozmawiać.

-Jak się czujesz?- spytał.

Nie odpowiedziałam. Wstał i przytulił mnie. Znów się rozpłakałam. Co ja tak ciągle płaczę?

-Masz na imię Lilly, tak?

Pokiwałam głową.

-Skąd wiesz?

-Rafael cały czas je powtarzał podczas drogi. Ocknął się na chwilę i spytał co z tobą. Gdy poinformowaliśmy go o tym co się stało i o tym, że nic ci nie jest, wyraźnie mu ulżyło i stracił przytomność.

Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Mimo iż to on był ranny to wciąż martwił się o mnie. Pewnie gdyby mu nie powiedzieli co ze mną sam poleciałby sprawdzić, nieważne jak był osłabiony. Coś mocno zakuło mnie w serce. Skuliłam się.

-Wszystko w porządku? Może powinnaś się położyć?

-To…- powiedziałam przez łzy.- minie.

Oparł brodę na mojej głowie i powoli głaskał mnie po głowie i po plecach. Musiałam zasnąć bo następne co pamiętam to Gabriel okrywający mnie kołdrą. Z powrotem zapadłam w sen.