Rozdział 12 czyli "Wyznanie i gadka świra"

-Tego, że cię kocham.

Po tych słowach pocałował mnie. Nie mogłam pozostać obojętna. Jestem chora. Wplótł dłoń w moje włosy i powoli położył się na plecach. Mile zaskoczyło mnie to, że nie na mnie. Drugą ręką objął mnie w talii i więcej nic nie robił. Gdy udało mi się przejąć kontrolę nad zmysłami, odsunęłam się i wstałam.

-Przepraszam.- powiedziałam stojąc tyłem do niego.

-Nie masz za co.- odparł a w jego głosie nie znalazłam ani krzty smutku.- Choć, czas na śniadanie.

Zjadłam coś, przebrałam się, załatwiłam w łazience to co miałam i poszliśmy na przystanek. Droga minęła spokojnie. Lecz na przystanku zaczepił nas Canines. Wtedy byliśmy już wszyscy czworo.

-Czego chcesz, Canines?- warknęłam.

-Zdaje mi się, że mówiłem ci jak bym wolał byś do mnie mówiła.

-Wiesz gdzie ja mam twoje zachcianki?

Uśmiechnął się w chory sposób.

-Chętnie sprawdzę.

-Chrzań się.- warknęła ruda Rebecca.

Zdziwiło mnie to, że ona pierwsza się wtrąciła.

-Wolę sprawdzić gdzie ma moje zachcianki. I lepiej się nie wtrącaj bo inaczej ciebie też sobie dokładnie obejrzę, choć to nie będzie ani trochę ciekawe.

-Wal się.- powiedzieliśmy chórem.

-Do zobaczenia.

Odszedł a z nas zeszło napięcie.

-Prostak.

-Ja raczej powiedziałbym „ktoś niebezpieczny”.

-Masz rację ale poradzimy z nim sobie, co nie?

Wszyscy pokiwali głowami i ruszyliśmy do klas. Gdy Connors się od nas odłączył a rudą Rebeccę zaczepiła jakaś dziewczyna z naszej grupy z historii. Archanioł nachylił się nade mną i szepnął.

-Chyba chciałaś powiedzieć, ze ja sobie z nim poradzę.

-Nie będziesz stawał przeciw niemu sam. Nieważne kim jesteś.

-Martwisz się?

-No oczywiście. Zrobiłeś coś niesamowitego, muszę ci  to jakoś wynagrodzić.

-Na mój gust już to zrobiłaś.- powiedział łagodnie.

Spojrzałam na niego pytająco a on dotknął moich ust. Zaczerwieniłam się. Cholera, na co ja zachorowałam. Palpitacja serca, nagłe uderzenia gorąca. Co to oznacza?