Rozdział 17 czyli "Koniec?"

-Co z nim?!- usłyszałam krzyk Rebecci.

-Jest nieprzytomny!

Mój głos był strasznie piskliwy. Sprawdziłam czy oddycha i ostrożnie położyłam jego głowę na kolanach.

-Proszę obudź się. Nie zostawiaj mnie tu samej, błagam. Potrzebuję cię. Proszę, to nie jest śmieszne.

Wciąż nie otwierał oczu a jego skóra była taka chłodna. Poczułam wodę na policzkach. Nie chcę, żeby on umarł. Nagle pojawił się dziwny blask. Odwróciłam się w tamtą stronę. Byli tam dwaj aniołowie. Jeden od razu zajął się Caninesem. Drugi podszedł do nas.

-Co mu się stało?

-Ten… go trafił… czymś…

Pokiwał głową.

-Kim jesteś?

-Ja mam na imię Gabriel a on Michael.

-Jesteście archaniołami?

Pokiwał głową.

-Zabierzemy go tam gdzie wyzdrowieje.

Ostatni raz pogłaskałam Rafaela po głowie.

-Przepraszamy za spóźnienie. A Barbachiel i Jehudiel nie przyjdą. Mają coś do załatwienia na innym kontynencie. Z resztą jak skończymy mamy im pomóc.

-Uwolnijcie ludzi.- powiedział Michael.- Tego już ktoś załatwił.

Gabriel odwrócił się. Nie tylko on, nowo przybyła dwójka również.

-Czym?- spytał jeden z nich.

-Tym.- Michael podniósł stworzoną przeze mnie pałkę.

-Trochę kiepska robota.- stwierdził jeden z tamtej dwójki.

-Dopiero dziś się tego nauczyłam.- burknęłam.

-Dobra koniec gadania. Bierzmy się do roboty.

Dwaj podlecieli uwolnić Connorsa i rudą Rebeccę. Michael przerzucił sobie demona przez ramię a Gabriel ostrożnie podniósł Rafaela. Patrzyłam jak odlatują po czym wstałam i pomogłam Rebecce i chłopakowi. W połowie drogi Connors ocknął się. Wyjaśniłyśmy mu czemu nie ma z nami Rafaela. Nie zdziwił się czemu moja twarz jest mokra, ruda również płakała. Odprowadziliśmy go do domu. Ruda Rebecca miała zadzwonić w razie czego. Ja poleciałam do domu. Po drodze przypomniałam sobie lot z Rafaelem a z moich oczu popłynęły łzy. Gdy weszłam do domu zakluczyłam drzwi i od razu położyłam się. Czułam jakby coś przygniotło mnie i nie pozwalało oddychać czy choćby się ruszyć. Każda komórka mojego ciała gniła lub umierała. Równie dobrze mogłabym tu zapuścić korzenie. Leżę jak martwa. Może jestem. Zamknęłam oczy i zasnęłam.