Rozdział Czternasty

To był koszmar. Nie mogłam znieść żadnego faceta choćby siedział i kilometr ode mnie. Mimo iż Evan był cały czas przy mnie, strach który mnie ogarnął był niezwykle silny. Gdy zjadłam Evan zaproponował saunę. Miałabym być tam sama. Jednak gdy tylko drzwi się za mną zamknęły ujrzałam Whiu.

-Para dobrze wpływa na zatkany nos.- powiedział.

-A chorobę trzeba wypocić.

Nawet jego się bałam.

-Jak się czujesz? Widziałem co wyprawiał Whawhai ale nie mogłem zareagować. Mocny ten twój pokojowy.

-Evan.

-Wiem.

Przez chwilę milczeliśmy. W końcu odważyłam się i usiadłam naprzeciw chłopaka. Widać było, że oddychało mu się tu lepiej. Mimo iż nie pamiętałam mojego brata to byłoby fajnie gdyby on nim był. Josh, mój brat, zmarł na raka płuc gdy miałam 4 lata.

-Mogę ci pomóc.- powiedział nagle.

-Jak?

-To co przeżywasz to rodzaj choroby. Ja choroby skracam i wydłużam. Jutro już będzie po wszystkim. Lecz będę musiał szybko zniknąć. Poproszę Matekai’a by przyszedł za parę dni.

-On mnie chyba nie lubi.- stwierdziłam.

-Nie lubi jak się mu matkuje ale wie co próbował zrobić Whawhai. Nikt tego nie toleruje dlatego szukamy rozwiązania.

-Dziękuję.- powiedziałam.- Nie wiem co innego powiedzieć.

-Nic innego nie musisz mówić.- westchnął.- Czy możemy tu jeszcze posiedzieć?

-Jasne.

Po godzinie siedzenia w milczeniu wyszłam z pomieszczenia i nie mogłam się ruszyć. Patrzyłam na Evana, prawdziwego Evana i mimo to strach ogarnął mnie po wszystkie komórki. Chłopak zrobił krok w moim kierunku ale gdy zobaczył moją minę coś zgasło w jego oczach. Do mojego pokoju szliśmy oddaleni od siebie o kolka kroków.

 -Przepraszam.- wyszeptał a ja podskoczyłam gwałtownie.

-Nic… nic przecież mi nie zrobiłeś.

-Może było za wcześnie na całowanie się z tobą.

Próbowałam go przekonać, że tak nie było ale chłopak milczał. Szybko weszłam do pokoju. Bez niego czułam się bezbronna a przy nim się bałam. Wykonałam telefon który był mi proponowany już dawno. Kobieta po drugiej stronie odebrała po czwartym sygnale.

-Hej kochana! Co tam u ciebie?- spytała wesoło Diana.

Diana jest z zagranicy i ma bardzo fajny choć nielegalny zawód.

-Cześć, czy nadal mogłabyś załatwić mi tę broń o której mówiłaś?

Następnego dnia czułam się jakby z serca spadł mi głaz. Gdy Evan zapukał celowo go zignorowałam. Po chwili wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Usiadł obok mnie j ja objęłam rękoma jego szyję i przybliżyłam się do niego na co cofnął się.

-Nie musisz mi udowadniać, że wszystko w porządku. Nie chcę byś później się mnie bała.

Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową.

-Ja myślę o sobie. Całkiem fajnie się ciebie całuje.