Rozdział Jedenasty

Wolno podnoszę się z łóżka i podchodzę do nich. Nie wiem kto był takim geniuszem, że zamontował tu judasza w drzwiach ale niech Bóg mu wynagrodzi milionem z totka. Spoglądam przez maleńki otwór i gwałtownie cofam się. Chwytam komórkę i piszę SMSa do Evana.

Błagam przyjdź coś stoi pod drzwiami pokoju.

Potem zadzwoniłam i wyłączyłam głośnik. Pukanie się powtórzyło ale ja nie miałam zamiaru otwierać jakiemuś szkieletowi w płaszczyku. No sorry, ale podejrzanych i martwych nie mam w zwyczaju zapraszać na herbatkę z ciasteczkiem. Zwłaszcza kiedy nie mam ciasteczek. A nie, chwila! Są w torbie, wzięłam sobie kilka paczuszek na drogę. Zbliżające się kroki po drugiej stronie. To dobrze, prawda? To znaczy, że Evan idzie i przegoni to… coś. Podwójne pukanie? Co on kolegę zaprosił? Jednak wstałam i podeszłam sprawdzić co się dzieje. Zajrzałam przez judasza i znów zawał. Jakaś bardzo wychudzona postać stoi w ramię w ramie ze znajomym już szkieletem. Co to kurwa ma być?! Jakiś zjazd rodzinny?! Może sobie piknik zrobią?! Za nimi wyrasta zielona osoba z czarnymi plamami na gębie. Kurwa! Kurwa! Kurwa! A trzy razy, po jednym przekleństwie na główkę! Normalnie ich troje! Nie pomyłka. Pojawiła się szara morda z mieczem. Chwila, wróć bo chyba mi się przewidziało. Nie, to czwarte serio ma miecz. Odbiło mi, tego już spokojna jestem. Czego ja się naćpałam? Powoli otwieram drzwi.

-Panowie do mnie?

Milczenie. Czyli przyszli na złą imprezę. A może wyczuli, że tu też coś mocnego się bierze?

-Aha.

Zamykam drzwi, zakluczam na wszystko co się da i pędem wracam do łóżka by wleźć pod nie i tam w spokoju umrzeć na zawał. Siedzę sobie spokojnie czekając na zbawczy w tym wypadku atak serca gdy nagle ktoś nerwowo wali w drzwi. Nie chcę wychodzić i tego nie zrobię. Nie wyjdę, nie wyjdę, nie wyjdę…

-Clarie, proszę otwórz. To ja Evan.

Powoli wypełzam spod łóżka i rozglądam się, nikogo. Jeszcze wolniej zbliżam się do drzwi i znów patrzę przez przyjaciela judasza. To serio on. Żywy, beżowy i z BMI w normie. Trzęsącymi się dłońmi, kolanami i w ogóle wszystkim otwieram mu. Był wyraźnie przejęty.

-Wi… wi… widziałeś ich? Tych… tych…?

-Tak i mam nadzieję, że ich nie wpuściłaś.

-Nie. Otworzyłam drzwi, spytałam czy oni do mnie i zamknęłam.

Objął mnie. Wtuliłam się w niego z wdzięcznością. Jest tu. Nie jestem sama. Muszę siusiu.

-Muszę do toalety.- powiedziałam

-Idź.

-Nie mogę, trzymasz mnie.

-Och, przepraszam.

Gdy mnie puścił pędem ruszyłam do toalety. Co za ulga. Wyszłam i od razu skierowałam się do łóżka. Położyłam się i już miałam zasnąć gdy przypomniało mi się, że Evan tu jest. Spojrzałam na niego.

-Mam wyjść?

-Nie, proszę.

Postawił sobie fotel bujany naprzeciw mnie i usiadł w nim. Patrząc na niego zasnęłam. Wśród mroków moich snów zobaczyłam jasną postać na koniu. Zwierzę stanęło dębem i zarżało. Przebiegli w dół zbocza objętego śmiercią, głodem, zarazą i wojną, niosąc światło i ciepło. A co najważniejsze, wytchnienie od koszmarów. Krwawa jatka zmieniła się w piknik, chorzy zdrowieli a głodni jedli. Ludzie przestali umierać. Przysiadłam się do nich. Ktoś zaczął grać na piszczałce a ktoś inny rytmicznie uderzać w wojenne bębny. Inni powyciągali kolejne instrumenty z ukrycia i przyłączyli się do nich. Było radośnie i spokojnie. Przysiadła się do mnie jakaś inna dziewczyna.

-Spokojnie tu bez nich.- stwierdziła.

-Racja.

-Tumanako.- przedstawiła się.

-Clarie.

Uścisnęłyśmy sobie dłonie.

-Kim oni byli?- spytałam.

-Odwieczni wrogowie wszystkich. Lepiej ich nie spotkać. Powodują same nieszczęścia.

-Chyba ich widziałam.- powiedziałam niepewnie.

-Całą czwórkę?

Pokiwałam głową.

-Chcą by ktoś ich uwolnił. Tak samo jak uczyniła to poprzednia kobieta. Nie daj im się sprowokować. Dasz radę?

Pokiwałam głową.

-Pomogę ci na tyle na ile będzie to możliwe.

-Dziękuję.

Spojrzała w górę i uśmiechnęła się.

-Już czas na ciebie.- spojrzała na mnie.- Obudź się.

Poczułam się szarpana.