Rozdział Trzynasty

Rozdział pechowy dla głównej bohaterki. Dla was taki być nie musi... aczkolwiek może.

Jednak nie spodziewałam się tego co przeżyłam rano. Powoli przetarłam powieki i poczułam coś dziwnego. Ktoś był obok. Bardzo blisko. Aż za blisko. Nie przypominałam sobie by ktoś kładł się ze mną. Może dlatego, że… to się nie stało?! Ten ktoś chyba nie wiedział, że mam prawo do intymności ponieważ bez żadnych skrupułów obmacywał! Gdy do mojego mózgu dotarło co ten ktoś robi odsunęłam się od niego. Znów ujrzałam twarz Evana ale czerwone oczy utwierdziły mnie w przekonaniu, że to był Whawhai. Leżał sobie spokojnie i uśmiechał się szelmowsko. Po chwili zauważyłam, że chłopak nie ma koszulki. Pewnie brakuje nie tylko jej.

-Tylko twarz pożyczyłem.- powiedział jakby się chwalił.

-Wynocha.

Udawał zaskoczonego.

-Nie chcesz wypróbować.

-Jak fajnie uderza się w nią patelnią? Czekaj, zaraz po nią pójdę.

-Nie o to mi chodzi.- powiedział z dziwną miną.- Miałem na myśli coś bardziej przyjemniejszego.

Nagle dotarło do mnie co on ma na myśli. Poczułam przeszywający mnie strach. Odsunęłam się jeszcze kawałek. Po jego twarzy przemknął strach.

-Uważaj bo spadniesz i uderzysz się w głowę.

Mówiąc to wyciągnął rękę w moim kierunku jakby chciał mnie do siebie przyciągnąć. O nie. Cofnęłam się jeszcze i poczułam jak łóżko pode mną się kończy. Zamknęłam oczy w oczekiwaniu na upadek ale nic takiego się nie stało. Zamiast tego na plecach poczułam ciepło na plecach a po chwili czyjeś dłonie dotknęły moich ramion.

-Prosiłem byś uważała na siebie.

 Spojrzałam na postać za mną i odsunęłam się.

-Odejdź.

-Nie bój się. Nie będzie boleć, obiecuję.

To powiedziawszy przygniótł mnie do łóżka. Przycisnął moje dłonie do łóżka i zaczął całować moją szyję.

-Przestań.

-Jeszcze nic nie zacząłem. Cierpliwości.

Gdy puścił moje ręce mogłam go walić pięściami w głowę. Oczywiście już wcześniej się szamotałam ale to nic nie dawało. Ściągnął ze mnie górę piżamy a moją oczywistą reakcją było zasłonięcie nagłej nagości. Spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się.

-Nie masz się czego wstydzić.- odciągnął moje ręce z przerażającą łatwością i musnął ustami moje piersi.- Są idealne.

Poczułam jak moje oczy wypełniają się łzami. Szarpałam się jeszcze bardziej zdesperowana. Bałam się, jego dotyk był obleśny. Zastanawiałam się co ze sobą zrobię gdy on zrobi to co zamierza. Może obleję się kwasem? Tak, to świetna myśl. Jego dłonie zjechały na moje biodra jednocześnie pozbawiając mnie spodenek. Ścisnęłam mocno uda ale jego dłoń i tak bez problemu wsunęła się między nie i zaczęła dotykać wrażliwych części. Zaczęłam szlochać.

-Obiecałem, że nie sprawię ci bólu. I dotrzymam słowa.

Siłą rozdzielił moje nogi i wcisnął się między nie. Nie, błagam. Tylko nie to. Przesunął swoje dłonie na moje biodra. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem.

-Wybacz, za chwilę dokończę. Muszę tylko pozbyć się natrętnego pracownika.

Wstał a ja poczułam ulgę. Jednak to nie powstrzymało mojego płaczu. Owinęłam się kołdrą i spojrzałam na Evana. Patrzył na Whawhai’ego wściekły. Natomiast ten stał naprzeciw niego (na szczęście w spodniach) z założonymi na piersi rękoma.

-Przerwałeś nam.- rzucił Wojna.

Jego włosy stały się płomienno czerwone.

-Chyba tobie.- sprostował blondyn.

-Szczegóły. Z resztą i tak zaraz cię zabiję.

Zesztywniałam. Bałam się, że on mnie zgwałci ale tego, że chce zabije Evana jeszcze bardziej.

-Evan.- powiedziałam drżącym głosem.- Wyjdź… ja… ja dam sobie radę.

-Nie dam mu cię skrzywdzić.- powiedział pewnie.

-Nie słyszałeś? Masz wyjść. Nie mam czasu na twoją zabawę w super bohatera. W łóżku czeka na mnie kobieta.

To chyba przelało czarę. Evan rzucił się na Whawhai’ego i uderzył go prosto w twarz. Przeciwnik przez chwilę był zdziwiony ale szybko kontratakował. Za każdym razem Evan robił unik i zadawał celny cios. Nie wyglądał jakby się przemęczał.

-Kim ty jesteś?- warkną Whawhai.

Dopiero później dotarło do mnie, że Evan walczy z Jeźdźcem Apokalipsy jak ze słabszym. Przez chwilę ta informacja docierała do mnie a po chwili wywołała szok. Przyjrzałam się twarzy blondyna. Była jak zimna i twarda maska. Pojedynek trwałby dłużej gdyby nagle nie pojawił się Te Mate.

-Wycofaj się, bracie.- powiedział spokojnie.- Inaczej będę musiał po ciebie przyjść.

I zniknął. Whawhai spojrzał na Evana ze wściekłością.

-Wrócę. A gdy cię pokonam zabawię się z nią na twoich oczach a potem zatłukę cię jak psa.

Odszedł. Spojrzałam na mojego wybawcę on na mnie również, z cierpieniem. Poczułam jak łzy ponownie wypełniają mi oczy i rozpłakałam się. Podbiegł do mnie i usiadł obok. Chciał mnie jakoś pocieszyć ale po tych wydarzeniach nie wiedział jak. Wtuliłam się w niego i zaczęłam płakać jeszcze głośniej.

-Może chciałabyś się wykąpać?- zaproponował gdy już się uspokoiłam.

Pokiwałam głową.

-Przepraszam, że przyszedłem tak późno. Chciałem się pośpieszyć ale coś mnie zatrzymało.

-Zabiłbyś go.- powiedziałam.- Jak?

Wyprostowałam się i spojrzałam na niego.

-Ja…. Jestem trochę inny.

-Pod jakim względem? Proszę powiedz mi.

Milczał. Z lekkim wahaniem odwróciłam  jego twarz do siebie.

-Nie jesteś człowiekiem.- szepnęłam.

-Demon.- wyszeptał.

-A one nie są… no nie wiem… mroczne?- spytałam.

-Jestem wyjątkiem potwierdzającym regułę.- spojrzał na mnie zaskoczony.- Nie boisz się mnie.

-Przed chwilą mnie uratowałeś. Jak ja mam się ciebie bać?

Uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło. Ukryłam wzdrygnięcie.

-To idę przygotować ci kąpiel.

-Dziękuję.- szepnęłam.

Wyszedł a ja poczułam lęk, że on wróci. Skarciłam się jednak w myślach. Najpierw będzie Whiu, Matekai i Te Mate. Żeby tylko odwlekali to spotkania jak najdłużej.

-Clarie? Już gotowe.

Ogarnął mnie spokój mimo iż Evan był demonem. Srał to pies, uratował mnie już drugi raz. Czuję się jak ofiara losu. Wzięłam kołdrę ze sobą do łazienki. Evan również wszedł ale tylko po to by położyć tu moje ubrania za co mu podziękowałam. Spojrzałam na to co przygotował i uśmiechnęłam się sama do siebie. Wokół wanny były poustawiane zapalone świeczki, w wodzie były płatki kwiatów i najwyraźniej był też jakiś olejek zapachowy. Weszłam do wody i poczułam się trochę lepiej. Chwyciłam gąbkę i od razu zaczęłam się myć. Bardzo dokładnie. Przynosiło to trochę ulgi. Pomyślałam o Evanie. Jednocześnie chciałam by był obok i by trzymał się z daleka. To było dziwne. Gdy już miałam się ubierać spojrzałam na ubrania przygotowane przez chłopaka. Z ulgą zauważyłam golf. Ubrałam się, wyszłam i zamarłam. Opanowałam się dopiero gdy zauważyłam jego jasne oczy. Uspokoiłam się i niepewnie podeszłam do niego. Próbował ukryć smutek. Pocałowałam go w policzek i od razu się wycofałam. Mimo iż nic mi nie zrobił to jego twarz przypominała mi o tym co się stało.

-Przepraszam.- powiedziałam.

-Nie masz za co.- starał się mnie uspokoić.- To było straszne. Nawet dla mnie.

-A pro po strachu. Co naprawdę się stało z… z Nate’m?

Chłopak przez chwilę milczał i przeczesał ręką włosy.  Wyraźnie nie chciał odpowiadać.

-Nie musisz mówić jeśli…

-Zabiłem go.

-Słucham?- nie uwierzyłam w to co usłyszałam.

-Zabiłem go.

-Wiem, że to był świr jednak był przecież tylko człowiekiem…

-Nie był. Stąd wiedziałem, że w mieście kogoś spotkałaś. Nie pachniałaś wodą kolońską, wyczułem go.

-Dlatego tak naciskałeś.- szepnęłam.

Pokiwał głową. Podeszłam do niego i odsunęłam jego rękę od twarzy. Spróbowałam się uśmiechnąć. Chyba mi nie wyszło. Chłopak chciał mnie przytulić ale w połowie gestu zatrzymał się i opuścił ręce więc zamiast tego ja go przytuliłam. Odwzajemnił to. Czułam się jednocześnie bezpieczna i zagrożona. Spróbowałam to zignorować i zrobiłam coś naprawdę głupiego. Pocałowałam go. Przez chwilę był zaskoczony ale opamiętał się i odwzajemnił pocałunek. Znów czułam mieszane emocje ale radość i ekscytacja przebiły strach i chęć ucieczki. Gdy się od siebie odsunęliśmy poczułam jak policzki się zaczerwieniły. Uśmiechał się więc i ja nie mogłam się nie uśmiechnąć.

-Kocham cię.- powiedział.

Poczułam dziwną lekkość. To było naprawdę przyjemne.

-I ja ciebie.

-Idziemy na śniadanie?

-Ta, mogę spróbować.