Rozdział 27 czyli "Troska"

Obudziłam się dopiero wtedy gdy poczułam, że ktoś mnie tuli. Leżałam przyciśnięta do czyjegoś boku. Nie musiałam sprawdzać kto to był. Spróbowałam się poruszyć, bez skutecznie.

-Nie wierć się, proszę.- mruknął.

-To mnie puść.

Było mi dobrze tak leżeć ale gdy tylko przypomniałam sobie co we mnie widzi Rafael, naszły mnie mdłości. Chłopak niechętnie spełnił moją prośbę a ja odwróciłam się na drugi bok. Wtedy zauważyłam, że leżę na jednym z jego skrzydeł. Szybko wstałam tak, by go nie uszkodzić go. On również wstał.

-Coś się stało?

-Nie, po prostu… nie chciałam by się połamały.

Uśmiechnął się i podszedł po czym przyciągnął mnie do siebie.

-Są dość wytrzymałe ale dziękuję za troskę.

Nie tak jak ci się wydaje., pomyślałam. Westchnęłam i oparłam głowę o jego pierś. Przez chwilę chciałam poczuć się bezpiecznie.

-A tak z innej beczki,- zaczął.- na którą masz do szkoły.

-Nie chodzę, matka mnie wypisała.

-Czemu?- spytał zaskoczony.

Lekko odsunął mnie od siebie i spojrzał prosto w oczy.

-Bo ją o to poprosiłam.

-Wie czemu?

-Jej nie obchodzi co robię.

Spojrzał na mnie jakoś tak inaczej.

-Nie możesz tak mówić. Jestem pewien, że bardzo ją to zmartwiło ale nie chciała dać tego po sobie poznać.

Odepchnęłam go i odsunęłam się od niego.

-Nie udawaj mądrego się jeśli nic nie wiesz.

-To powiedz mi to czego nie wiem.- był zirytowany.

On? Jak w ogóle śmie? Wmawia mi, że moja matka się mną interesuje i wkurza się gdy go poprawiam. Może przesadzam ale na temat mojej matki jestem dość drażliwa.

-Ta,- zakpiłam.- pewnie masz rację. Poczekaj, tylko pojadę paręset tysięcy kilometrów, do jej firmy. Może mnie wpuści. Ach, zapomniałam! Ona nie przyznaje się do mnie i uważa za dziwadło! Masz rację, baardzo mnie kocha.

-Ja… nie wiedziałem. Przepraszam. Nie chciałem…

-Nie ważne czego nie chciałeś.

Odwróciłam się do niego plecami. Poczułam jak chłopak przytula mnie. Skuliłam się a on schował twarz w moich włosach. Powoli pocierał moje ramiona, było to rozluźniające. Cmoknął mnie w czubek głowy. Znów poczułam odrobinę tego co dawniej.

-Przepraszam.

-Eh, idź do siebie. Ja muszę się wykąpać.

-Nie mogę tam spać a ty budzisz się z krzykiem. Zostanę tu.

Zesztywniałam.

-Nie.- powiedziałam sztywno.

-Będę spać na kanapie.

Milczałam.

-Chcę tylko byś się wyspała. Jeśli znów obudzisz się z krzykiem, będę obok.